• 18 april 2018

Het publiek was afgelopen zaterdagavond getuige van een anderhalf uur durend sterfproces tijdens de voorstelling ʻDe Koning Sterftʼ van Eugene Ionesco. Het Mini Theater Friesland was verantwoordelijk voor dit absurd tragisch-komisch stuk dat respectvol op de planken werd gezet in theater De Skans in Gorredijk.

Koning Berenger de eerste, kreeg te horen dat hij voor het einde van de voorstelling sterft. De strijd, het accepteren, het loslaten. Er werd wel wat gevraagd van de acteurs en het publiek. Beslist geen klucht maar wel ruimte voor luchtigheid door onder andere het absurdisme. De koning had veel moeite met het proces want: waarom word je geboren, als het leven niet voor altijd is? De existentiële hamvraag van deze avond. De strijd je neer te leggen bij een onvermijdelijke dood werd intrigerend neergezet. Wat is de zin, vroeg de koning zich dikwijls af, het antwoord schuldig blijvend.

De twee koninginnen gaven elkaar goed tegenspel. Koningin Margerite was onderkoeld aanwezig en heel standvastig. Waarom zoʼn verdriet? De dood hoorde immers bij het leven. Nuchter als ze was, slingerde ze snedige opmerkingen naar de snotterende echtgenote nummer twee: Koningin Marie. Deze koningin was van een heel ander slag. Marie, die er van overtuigd was dat haar liefde voor de koning hem van de dood zou kunnen redden, ontroerde in haar spel.

De wacht was van begin tot eind aanwezig op het toneel en speelde tussen zijn aankondigingen door zijn rol met allerlei bezigheden op de hoek van het toneel. De hofdame annex huishoudster Juliette sjokte wat af, gebukt onder rugpijnen, gedurende haar zinloze bezigheden in het afbrokkelende paleis en de zorg voor de hofhouding. Zij bracht wat broodnodige luchtigheid tijdens de voorstelling. Dit gold ook voor de zweverige dokter, lichtvoetig planeten raadplegend, die haar bestdeed de last van de koning te verlichten maar daar eigenlijk niet zo goed in slaagde.

De sterfscene zelf was, hoe oneerbiedig misschien dan ook, een lust voor het oog en oor. Prachtig neergezet in het licht en bijpassende muziek werd deze scene intens mooi uitgebeeld.

De rol van de koning werd geloofwaardig neergezet door Ruud van Doorn. Er weerklonk een luid: ʻZijne majesteit, de Koning!!!ʼ bij binnenkomst van de afgeschminkte acteur in het theatercafe na de voorstelling. Een zware rol maar erg boeiend om te doen. Het leren van de teksten had hem de meeste moeite gekost. ʻDoor het absurdisme heb je nauwelijks houvast bij het instuderen,ʼ aldus Ruud.

Het was geen gemakkelijk repetitieproces door de zwaarte van het stuk en vanwege alle rolwisselingen die er plaats vonden gedurende de repetitieperiode maar regisseur Henk Mulder blikt tevreden terug na deze avond. ʻHet is volbrachtʼ, was zijn gepaste commentaar na afloop. De cake bleef even steken in de keel.

Er is hoe dan ook met deze absurde, wat vreemd intrigerende voorstelling een knap staaltje amateurtoneel neergezet.

Liesbeth Stoffer (schrijfster en journaliste)

Bron: http://www.skans.nl/recensies-voorstellingen/

: De Skans Gorredijk